Voormalig PSV-clubarts Tjaarda Weber (66) overleden

Weber was opgeleid in Leiden en werkte in Den Haag en Maastricht, alvorens hij eind jaren tachtig in Geldrop toetrad tot de chirurgenmaatschap van het St. Anna Ziekenhuis. In Zuid-Limburg was hij eerder ook al ploegarts van MVV. 

Bij PSV kwam Weber kort na zijn komst naar Zuidoost-Brabant op de plek van wijlen Carel van den Brekel terecht, de eerste échte PSV-clubarts. Hij werkte al samen met dokter Cees-Rein van den Hoogenband (68), die daarna met Weber jarenlang een duo vormde. Het tweetal bouwde een band voor het leven op en mocht op de achtergrond met PSV vele successen vieren. 

Van den Hoogenband is verdrietig om het verlies van zijn vriend en oud-collega. "We vulden elkaar ontzettend goed aan. Tjaarda had een geweldig oog voor het menselijke aspect in ons vak en ontfermde zich bij PSV over spelers die het moeilijk hadden. Hij wist ook heel goed waar zijn sterkste kanten niet lagen en liet bijvoorbeeld het logistieke en zakelijke stuk aan mij over. Dat leverde nooit een probleem op. Je kon altijd op hem rekenen, of het nou om het eerste elftal, Jong PSV of een jeugdploeg ging. Ook bij het toernooi om de Otten Cup was Tjaarda present, als hem dat werd gevraagd."

Weber en Van den Hoogenband konden met elkaar lezen en schrijven. De twee Geldroppenaren maakten bij PSV zware blessures mee (onder meer de kniekwetsuur van Ruud van Nistelrooij) en bouwden via die momenten een band op met tal van spelers. Weber ging bijvoorbeeld in 2011 nog met Jonathan Reis naar een chirurg in de Verenigde Staten, om de knieblessure van de Braziliaan te kunnen behandelen. Naast al het medische leed vierden de dokters ook hun feestje bij de momenten van euforie, bijvoorbeeld bij tochten op de platte kar na een titel. Van den Hoogenband: "Tjaarda is een echte Brabander en PSV'er geworden in de loop der jaren."

PSV wil zondag in Utrecht met rouwbanden spelen in verband met het overlijden van Weber, zo geeft Van den Hoogenband aan. "We verliezen iemand die er altijd stond en op een bewonderenswaardige manier heeft gevochten om zoveel mogelijk uit het leven te halen. Hij had zelf ook echt de leiding over zijn eigen gezondheidssituatie en ging vol de discussie aan met de internisten. Door de manier waarop hij de strijd tegen zijn ziekte aanging, dwong hij enorm veel respect af. Telkens wist hij de verwachtingen weer te kloppen en de blessuretijd te verlengen. In 2005 had hij een levensverwachting van een paar jaar en in dat licht bezien heeft hij er ook echt alles uitgehaald."