De meeste voetballers ontwikkelen zich naarmate ze ervaring opdoen. Ze worden slimmer, tactisch sterker of worden beter in bepaalde facetten van het voetbal zoals afronden, schieten, kaatsen of passen. Luciano Narsingh daarentegen lijkt eerder achteruitgang te boeken in plaats van vooruitgang.
De uiterst correcte en beschaafde buitenspeler is niet de speler die hij was voordat hij zijn knieblessure opliep, is een veel gehoord commentaar. De buitenspeler heeft in ieder geval aan snelheid niets ingeboet want Narsingh is nog altijd bijzonder snel. Maar waar blijft de ontwikkeling?
Veel spelers worden aanmerkelijk beter onder leiding van Cocu en zijn staf maar Narsingh boekt geen enkele progressie. Steeds meer supporters ergeren zich groen en geel aan het spel van Luciano Narsingh. Er vertrekt geen fatsoenlijke voorzet meer van zijn rechtervoet. Een simpele bal passen over 4 meter is soms al teveel voor de rechterspits, die toegegeven, niet altijd even goed gebruikt wordt.
Maar ook van een voetballer die niet op zijn vertrouwde positie speelt of een andere rol krijgt toebedeeld, mag meer verwacht worden. De rechterspits heeft teveel onnauwkeurigheid en slordigheid is zijn spel en wisselt redelijke momenten af met dramatische passes of heel slordig balverlies.
Gevaarlijk blijft het wel met de altijd aanwezige snelheid maar daar is dan ook vaak alles mee gezegd. Afronden blijkt een ‘hel of a job’ te zijn wanneer er onder druk snel gehandeld dient te worden. Zie Feyenoord en Atletico. Is er tijd, enige ruimte én genieten hij en de collega’s van een voorsprong in een wedstrijd, wordt er vaak prima afgerond. Zie PSV – Roda JC.
Als dan ook de passie nog ontbreekt, blijft van een profvoetballer op het hoogste niveau weinig over. Narsingh loopt geen meter teveel, sleurt en trekt niet zoals Bergwijn in de 2e helft wel degelijk kon opbrengen.
In de herhaling na de 2-2 blijkt dat Narsingh geen enkel teken van emotie of vreugde over de gelijkmaker laat zien en rustig terugloopt naar de middencirkel in plaats van naar zijn medespelers. Een teken aan de wand wat passie en teamspirit aangaat..
Steven Bergwijn geldt als groot talent maar lijkt vaak nog niet toe te zijn aan het grote werk. Echter zijn invalbeurt in de wedstrijd tegen Rostov biedt perspectieven. Bergwijn kreeg het met het nodige gif in zijn lijf wel voor elkaar ballen vast te houden zodat het middenveld kon aansluiten, liet de wedstrijd tegen de toch fysiek sterke Russen zien.
Bergwijn leek vastberaden in zijn plan om het de tegenstander lastig te maken door continue met veel inzet, power en kracht de duels aan te gaan. Het leverde zowaar een zelf gecreëerde kans op die Bergwijn net niets wist te verzilveren. Steven Bergwijn liet met het vertoonde spel en inzet zien dat een basisplaats een reële mogelijkheid is geworden. Voor Luciano Narsingh lijkt de uitgang van het Philips Stadion steeds dichterbij te komen.
