De vijf gedenkwaardigste CL-wedstrijden van PSV

Het seizoen 2004/2005 is zonder twijfel het beste seizoen dat de Eindhovenaren ooit kenden in de Champions League, sinds 1992 de opvolger van de Europa Cup I die PSV in 1988 won. Na vele vruchteloze pogingen was het dat jaar eindelijk eens gelukt de poulefase te overleven. Via Monaco (achtste finale) en Olympique Lyon (kwartfinale) haalden Guus Hiddink en zijn manschappen zelfs de halve finale. Daar wachtte AC Milan.

PSV had in die dagen een uitgebalanceerde ploeg. De Braziliaanse revelaties Heurelho Gomes en Alex, de Zuid-Koreaanse loopwonders Ji-Sung Park en Young-Pyo Lee en de veldmaarschalken Mark van Bommel, Phillip Cocu en Johann Vogel vormden een ijzersterk geraamte.

De heenwedstrijd in Milaan eindigde in een onterechte 2-0 nederlaag, PSV was over 90 minuten gewoon de betere ploeg geweest in San Siro. De return in Eindhoven leek af te stevenen op een regelrechte sensatie. Door goals van Park en Cocu was de tweestrijd weer helemaal in balans. Maar toen kwam, vlak voor tijd, dat ene moment...

De kopbal van Ambrosini dreunt nog altijd na in Brabant en omstreken. Het betekende een cruciaal uitdoelpunt voor AC Milan en een regelrechte knockout voor PSV. Daar kon de wereldgoal van Cocu in de slotseconden niets meer aan veranderen. Nooit meer kwam een Nederlandse ploeg zo dicht bij de Champions League-finale. Spelers uit die ploeg kijken nog altijd met trots terug op die tijd, maar beseffen ook dat ze heel dichtbij een finaleplek waren. 

De eerste schreden van PSV in het kampioenenbal vonden plaats in het najaar van 1992. In dat jaar moest de Europacup I plaatsmaken voor het commerciële gevaarte luisterend naar de naam Champions League.

PSV's debuut vond plaats in Portugal en de opponent heette Porto. Een gewiekste vechtmachine met doelman Vitor Baia, verdediger Fernando Couto en spits Emil Kostadinov als blikvangers. Een ploeg die enkele maanden daarvoor met een straatlengte voorsprong landskampioen was geworden.

Maar PSV had één blikvanger in die dagen, en dat bleek vaak voldoende. Romário de Souza Faria was een goaltjesdief zoals ze tegenwoordig nog maar zelden worden gemaakt. Met twee goals - een binnenglijder en een nonchalant binnengelepelde vrije trap - gaf de kleine Braziliaan PSV een smoelwerk in de Champions League.

De wedstrijd in Portugal eindigde in 2-2. En dat bleek wel zo'n beetje het Europese hoogtepunt van PSV dat jaar. De vijf overige poulewedstrijden gingen verloren en de Eindhovenaren eindigden kansloos onderaan in de groep, die verder bestond uit IFK Göteborg en AC Milan.

Een dag zoals de wereld ze zelden hoopt mee te maken. Die namiddag kroop de PSV-selectie geschokt en verbijsterd voor de tv om samen de zoveelste herhaling te bekijken van de vliegtuigen die zich in de WTC-torens boorden. Monden vielen open. Tranen van woede en onmacht zochten een uitweg.

Eén speler zat echter wat te gniffelen. De Serviër Mateja Kezman, opgegroeid met NAVO-bombardementen, olie-embargo's en vliegverboden, genoot zichtbaar van het leed dat Amerika was aangedaan. Doelman Ronald Waterreus, politiek geëngageerd en liefhebber van de Verenigde Staten, kon zich nog maar ternauwernood inhouden om de strot van Kezman dicht te knijpen.

Nee, PSV begon niet met een denderende instelling en teamgeest aan het uitduel met Nantes. Nog voordat de ploeg van trainer Erik Gerets überhaupt doorhad richting welk doel er gespeeld werd, hadden de Fransen er al twee in het netje liggen. Het eindigde in een kansloze 4-1 nederlaag.

Een valse start dus dat jaar in het kampioenenbal. PSV revancheerde zich knap door in de twee daaropvolgende duels af te rekenen met Galatasaray en Lazio Roma, maar dat mocht niet baten. Overwinteren bleek ook dat jaar een brug te ver.

In de categorie 'befaamde spitsenkoppels' had PSV eind jaren '90 een fraaie inzending. Ruud van Nistelrooy en Luc Nilis vormden een gevreesde voorhoede; de doelgerichtheid van Van Nistelrooy en het vernuft van Nilis bleek een dodelijke combinatie. Geen keeper in de Eredivisie waande zich veilig als die twee het op hun heupen kregen.

Maar ook buiten de landsgrenzen bleek de tandem Van Nistelrooy-Nilis uitstekend te functioneren. De twee spitsen beleefde wellicht hun mooiste gezamenlijke avond in het najaar van 1999. Een volgepakt Philips-stadion zag hoe NiNi afrekende met Bayern München.

Beide aanvallers maakten een goal die je als hun handelsmerk zou kunnen beschouwen. De doelgerichte Van Nistelrooy zette zijn collega vrij voor de keeper om zelf mee te lopen en de op maat gegeven assist binnen te tikken. Nilis, de stylist, toonde in de tweede helft zijn weergaloze traptechniek door de bal achter de verbouwereerde Bayern-keeper Wessels te jagen.

De poulefase van de Champions League overleven is echter een zeldzaamheid voor PSV, en bleek ook dat seizoen geen haalbare kaart. Maar die 2-1 zege op Bayern neemt niemand de Eindhovenaren af.

Over en uit. Klaar. Nederlandse ploegen gaan nooit meer overwinteren in de Champions League. Uitgesloten. De Europa League is al moeilijk genoeg.

Dat was jarenlang de breedgedragen gedachte in Nederland. De financiële kloof met topclubs uit landen als Spanje, Duitsland en Engeland zou nooit meer te overbruggen zijn. En dat zou zich vertalen in vroegtijdige uitschakelingen in de Champions League, daar bestond geen twijfel over.

Maar dat was buiten PSV gerekend. De Eindhovenaren bekeerden zich vorig seizoen definitief tot het nieuwe realisme. Een manier van spelen waarbij niet spektakel, lef of dominantie de sleutelwoorden zijn. Nee op een degelijke, volwassen manier Europese topploegen te lijf gaan, dat is waar het om draait.

Deze strijdwijze bracht PSV in de tweede ronde van de Champions League. Met goed doortimmerd spel, en hier en daar wat kunst- en vliegwerk, wisten de Brabanders het gevreesde Atlético Madrid liefst 210 minuten op 0-0 te houden. In een eindeloze, bloedstollende penaltyreeks bleek uiteindelijk Luciano Narsingh de schlemiel. Maar de boodschap was op dat moment al lang duidelijk: PSV is nog niet klaar met de Champions League.