PSV is een landskampioen om te zoenen, na enige stress tegen Sparta is de titel dan toch binnen

De zon scheen zalig op de schaal van PSV, de kampioen van het mooie, aanvallende voetbal, al bleef dat zondag uit tegen Sparta. PSV, de kampioen van trainer Peter Bosz en spits Luuk de Jong, van veel doelpunten, tomeloos aanvallen, loopvermogen en uitstekend verdedigen. Van druk zetten en dribbels van vooral Johan Bakayoko, saamhorigheid en opkomende backs.

Van een middenveld in evenwicht, met de stuurmannen Jerdy Schouten en Joey Veerman. Van een ruime bank, met tal van keuzes voor de trainer, van Guus Til tot Ismael Saibari op positie 10. Van een doelman in vorm, en van veel meer. PSV is, kortom, een van de betere kampioenen van de laatste decennia, zeker in esthetisch opzicht. Het is voetbal om te zoenen, soms. De officieuze titel werd zondag een officieel kampioenschap, na de 4-2 tegen Sparta.

Verwachtingen

En ja, het is nog een lastig wedstrijdje in het rood gekleurde stadion, zoals het vaker gaat bij dit soort zenuwentoestanden. Het is zo’n feest waarvan de afloop eigenlijk bekend is. Het zal uitdraaien op liefde en omhelzing. PSV schudt eerst een vleugje spanning uit het lijf, om daarna de euforie alle ruimte te kunnen geven. Want vrijwel iedereen in Eindhoven weet dat het zal lukken, hoe hoog de spanning ook oploopt.

Het moet gewoon, deze zondag. Alles is geregeld, nu de voorpret al tijden door de stad stroomt. De titel, de schaal ontvangen, maandag door het stadshart rijden op de platte kar. Familie en vrienden op de tribunes, gasten. Verwachtingen. De beloning ontvangen voor een gedenkwaardig jaar voetbal.

Als een rood lint zijn ze door de stad getrokken, de duizenden aanhangers, op weg naar hun tempel van voetbalplezier en bier. Wandelend door het parkje met de beeldengroep die werknemers van Philips, de oorsprong van PSV, eens schonken aan de stad, met het thema van de oude filosoof Heraclitus. ‘Alles stroomt en niets blijft.’ Tot het kunstwerk behoort het gedicht ‘Roep’ van Victor E. van Vriesland. Het gaat zo:

Liefde der werkers tot het samenwerken
wordt hier tot roep en roeping van de sterken
’t geluid uitdragend, over ruimte en tijd
dat de eenheid van het menschdom zal bewerken.

Het past perfect bij PSV, want zo is het, zondag. Samen, met zijn allen, in eendracht: spelers en aanhang. Supporters dragen een shirt met de jaren van alle 25 titels. Het gezang draagt over de stad. Aftrap om 12.15 uur, een tijd waarop ze in het rijke roomse verleden van het zuiden net uit de kerk kwamen. De hedendaagse dienst vindt plaats in het stadion. Zo ging dat vroeger ook, met de geloofsbelijdenis na de preek, want PSV heeft even een preek nodig om te ontwaken op het veld, hoewel dat pas diep in de tweede helft echt lukt.

Stress

Bibberitis leidt tot de 0-1, wanneer Malik Tillman slordig is, zich door de benen laat spelen door Saïd Bakari en Metinho prachtig scoort. Kort daarna maait doelman Walter Benitez op kolderieke wijze over de bal. Bijna 0-2. Eventjes is fluitend volk te horen, dat is gekomen voor ontlading, niet voor stress. De 1-1 is een soort gelukje, als Jerdy Schouten de bal met de borst, via Bakari en doelman Nick Olij, in het doel werkt na een hoekschop.

In de 2-1 is de hand van trainer Bosz zichtbaar, als aanvoerder Luuk de Jong jaagt, het handelsmerk van het elftal, de bal ontfutselt aan Djevencio van der Kust, met een fraaie kapbeweging Pelle Clement uitspeelt en Johan Bakayoko laat scoren. De spanning lost op, al keert die net zo snel terug als Olivier Boscagli het geplaatste schot van Koki Saito schitterend verlengt, al is het in het verkeerde doel.

Rust, pils halen op de tribunes, geschonken in bekers met afbeeldingen van PSV’ers, en dan weer een matige tweede helft, met het verlossende doelpunt van Boscagli, die een vrije trap van Veerman artistiek verlengt. PSV is kampioen. ‘Sta op voor de kampioen’, zingt het publiek dat massaal gaat staan, zoals ze vroeger deden na de preek in de kerk, voor de geloofsbelijdenis. Op deze zondag belijden ze hun geloof in PSV.

Twintig minuten zijn over om alle liederen te zingen, om elkaar in de ogen te kijken, om nog één keer bier te halen, om Jordan Teze 4-2 te zien maken, om de uitgedeelde schalen met het getal 25 massaal te tonen. Het is alleen sneu dat aanvoerder Luuk de Jong geblesseerd uitvalt, al trekt die weer sprintjes na het eindsignaal. PSV is een schitterende kampioen die nog op 93 punten kan eindigen als het ook de laatste twee duels wint, evenveel als het destijds ook in Europa oppermachtige Ajax in 1972. Maar eerst zal Eindhoven een paar Brabantse nachten beleven.